EPC اکسیژن

واحدهای تولید اکسیژن از فناوری‌های مختلفی برای جداسازی اکسیژن از هوا استفاده می‌کنند. انتخاب فناوری مناسب به عواملی مانند خلوص مورد نیاز اکسیژن، ظرفیت تولید، هزینه‌های سرمایه‌گذاری و عملیاتی و سایر عوامل بستگی دارد. در ادامه به برخی از مهم‌ترین فناوری‌های مورد استفاده در این واحدها اشاره می‌شود:

1. تقطیر جزء به جزء هوا (Cryogenic Distillation):

• مکانیسم: هوا فشرده شده و سپس سرد می‌شود تا به حالت مایع تبدیل شود. در ادامه، اجزای مختلف هوا (اکسیژن، نیتروژن، آرگون و …) بر اساس نقطه جوش متفاوتشان از هم جدا می‌شوند.
• مزایا: تولید اکسیژن با خلوص بسیار بالا، امکان تولید همزمان سایر گازها.
• معایب: هزینه سرمایه‌گذاری بالا، نیاز به تجهیزات پیچیده و نگهداری دقیق.

2. جذب نوسانی فشار (Pressure Swing Adsorption – PSA):

• مکانیسم: از جاذب‌های مولکولی (مانند زئولیت) استفاده می‌شود تا نیتروژن را جذب کرده و اکسیژن را عبور دهند. با تغییر فشار، جاذب احیا شده و مجدداً آماده جذب می‌شود.
• مزایا: هزینه سرمایه‌گذاری کمتر نسبت به تقطیر، سادگی عملیات، امکان تولید اکسیژن با خلوص بالا (تا 95 درصد).
• معایب: خلوص اکسیژن تولید شده نسبت به روش تقطیر کمتر است، مناسب برای تولید در مقیاس متوسط و کوچک.

3. غشای نفوذپذیر (Membrane Separation):

• مکانیسم: از غشاهای خاصی استفاده می‌شود که به مولکول‌های اکسیژن اجازه عبور می‌دهند، اما مولکول‌های نیتروژن را نگه می‌دارند.
• مزایا: سادگی عملیات، هزینه‌های عملیاتی پایین، قابلیت انعطاف‌پذیری در ظرفیت تولید.
• معایب: خلوص اکسیژن تولید شده نسبت به دو روش قبلی کمتر است، مناسب برای تولید در مقیاس کوچک و متوسط.

4. الکترولیز آب:

• مکانیسم: با عبور جریان الکتریکی از آب، مولکول‌های آب به اکسیژن و هیدروژن تجزیه می‌شوند.
• مزایا: تولید همزمان اکسیژن و هیدروژن، امکان تولید اکسیژن با خلوص بسیار بالا.
• معایب: هزینه انرژی بالا، نیاز به منبع انرژی الکتریکی پایدار.